Een van de grootste geschenken van mijn roeping als priester is dat ik met eigen ogen het werk kan zien dat de Heer doet in het leven van mensen. Soms kan ik iets betekenen, maar eigenlijk is Hij degene die het doet.
Zonder dat ik het vroeg, was het mij toevertrouwd om de reis naar de WJD in Lissabon te leiden. Het was een onvergetelijke/prachtige ervaring. Om dit alles te mogen realiseren heeft de Heer de harten van veel mensen bewogen, die op de een of andere manier deze jonge mensen hebben geholpen om deze reis te maken. De begeleiders, zoals Paolo en Maria Theresa en vooral mijn collega Kapelaan Mikel zijn voor mij een fundamentele steun geweest in de taak die ik heb mogen uitvoeren om deze reis tot een succes te maken.
Ik ben jullie allemaal heel dankbaar, want met jullie financiële steun en vooral met jullie gebeden hebben we ons doel kunnen bereiken. Namelijk dat onze jongeren een ontmoeting hadden met de Verrezen en levende Jezus Christus in onze universele Kerk. Ik wil jullie vragen, blijf bidden dat elke jongere de weg naar het ware geluk mag vinden.
Ik deel met jullie enkele van de duizenden ervaringen van deze jongeren mee. Ik hoop dat jullie ook mogen van deze ervaringen genieten.
Alle goeds, Kapelaan Javier.
“De bekroning van deze pelgrimstocht, na alle ervaringen met de jongeren en de ontmoeting met de Paus Franciscus, is toen ik werd gevraagd om voor te gaan in Sacramentsprocessie door het plein van de het Heiligdom in Lourdes. Dat was de laatste dag voordat we in Nederland terugkwamen. Zeker een intens moment met de Heer, dat ik zal voor altijd in het hart bewaren.”
Kapelaan Javier
“Mijn persoonlijke hoogtepunt van de WJD-reis was op de derde dag in Lissabon. We waren met een groepje naar Belem gegaan en liepen daar tegen een wegafzetting aan waar allemaal politiemannen langs de weg stonden. We waren benieuwd waarom de weg afgesloten was en besloten daarom even te wachten langs de weg. Toen hoorde we dat de Paus langs zou komen, 20 minuten later kwam hij langs in de auto. Het was zo bijzonder om de emoties te voelen van de mensen die langs deze weg stonden te wachten en de ontlading toen de Paus langs kwam. Een moment/ gevoel dat ik nooit ga vergeten”.
M. van Thienen
“Voor mij was een hoogtepunt van de reis, vol met drukke dagen en mensen, een moment van stilte. Onderweg naar Lissabon hebben wij een klein stuk van de Camino (de pelgrimsweg naar Santiago) in het noorden van Spanje gelopen. We kregen de opdracht om in ieder geval een half uur in stilte te lopen en te overwegen wat er in ons hoofd opkwam, waarbij we vragen over de natuur en God als optionele richtlijn kregen. Terwijl we stap voor stap over de stenen van het zo vaak belopen pad liepen, kwam een enorme rust over ieder van ons heen. De vragen hadden we niet eens nodig; de prachtige natuur, Gods wonderlijke schepping, beantwoordde alle kwesties waar we mee zaten. Ik genoot enorm van die (mentale) rust. Het is moeilijk te beschrijven hoe helend die tijd was, maar de impact van dat wandelingetje, in contrast met de volle doch prachtige dagen, was enorm. Het half uur dat we stil moesten zijn overschreden we makkelijk, na bijna een uur begonnen de eerste gesprekken pas weer op gang te komen. Vervolgens was een deel van de groep ook nog eens voorbij ons doel (een oud klooster waar we daarna de mis hebben gevierd) gelopen, waarna we de weglopers nog terug moesten halen. De natuur had ze losgemaakt van de realiteit dat we ook nog een schema te volgen hadden”.
G. Reijans
“Het kiezen van een distinctief hoogtepunt van de pelgrimage die ik heb mogen beleven, is eigenlijk een onmogelijke opgave. Ver boven mijn verwachtingen uitstijgend heb ik hele krachtige-, emotionele- en oogverblindend mooie momenten mogen ervaren, zowel met willekeurige leeftijdsgenoten uit andere landen, als binnen de eigen groep. Eén van de krachtigste momenten die ik wil delen, was een gebeurtenis tijdens de Heilige Mis op het grote plein in het midden van Lissabon, vergezeld met zeker meer dan een miljoen andere jongeren. In de hectiek was het niet gemakkelijk om het verloop van de Heilige Mis te volgen, met name tijdens de massale uitreiking van de Heilige Communie. Toen na afloop van het uitreiken duidelijk werd dat alle overgebleven Geconsecreerde Hosties massaal terug werden gebracht in een lange stoet (vermoedelijk door acolieten), werd voor ruim een kwartier een erehaag van duizenden knielende jongeren gevormd, waartussen Christus dus werd teruggedragen naar het tabernakel. Steeds meer andere jongeren sloten hierbij aan, zelfs terwijl er geen einde leek te komen aan de gigantische hoeveelheden aan cibories en de schuine, stenen ondergrond het ons lastig maakte. Waar iemand ook maar vandaan kwam, onze missie die we hebben in dit leven werd op dit moment massaal voor velen duidelijk. Onbeschrijflijk, de kracht van de diepste vorm van eerbied en nederigheid in de richting van de Almachtige God, die ons daar op zo een grootse wijze nabij was”.
J. Dahy
“Voor mij was de aanbidding in de Sacre Coeur het mooiste moment tijdens de reis omdat ik daar in mijn eigen woorden heb leren bidden”.
P. Chimienti
“Mijn favoriet moment van de WJD was meteen aan het begin bij de Sacre-Coeur in Parijs. Daar mochten we in de crypte in het Nederlands de Heilige Mis vieren en konden we in de nacht bij Jezus langs gaan tijdens de Aanbidding. Dat was een heel mooi geschenk van God”.
D. Eijsbouts
“Een hoogtepunt van mij was de eerste dag toen we in Parijs aankwamen op weg naar het klooster naast de Sacre-Coeur. Echt het eerste besef dat ik op pelgrimstocht was”.
T. de Bruin
